راهنمای نهایی عکاسی خیابانی – قسمت ششم

نوشته: جیمز ماهر

ترجمه: دانیال عزیزی

بسیاری از عکاسان برای عکاسی خیابانی به روش های کاملاً متفاوت عمل می کنند. هیچ راه صحیحی وجود ندارد، اما برخی از عوامل در نظر گرفته می شود. همچنین، اگر مدت طولانی است که به یک روش مشخص عکاسی کرده اید، من فکر می کنم بهتر است که از راه های دیگر عکسبرداری برای بیرون آمدن از “منطقه امن” خود استفاده کنید. خوب است که هر چند وقت یکبار همه چیز را تغییر دهید.

برخی از عکاسان تصمیم می گیرند که در تمام عکس های خود بوکه زیادی داشته باشند. این یک روش خوب برای عکاسی است، اما باید این نکته را نیز در نظر بگیرید که در ژانر « در حال حرکت عکاسی خیابانی »، اگر با اف 2.8 عکاسی کنید و کمی از فوکوس خود را از دست بدهید، احتمالاً عکس را خراب می کنید. ثبت عکس با سوژه های مختلف در عمق های مختلف، در حالت واید سخت تر خواهد بود. با این انتخاب، محیط اطراف را محو و همچنین برخی از متن و پس زمینه را از عکس حذف خواهید کرد، که می تواند برخی از معانی یا داستان عکس را از بین ببرد.

به همین دلایل، من معمولاً سعی می کنم با حداکثر عمق ممکن عکاسی کنم. من می دانم که با توجه به شرایط متنوعی که می توانید به طور ناگهانی در عکاسی خیابانی بیابید، این استراتژی به شما امکان می دهد که بیشتر از گذشته موفق شوید.

بسیار مهم است که نسبت به ژانرهای دیگر عکاسی که در آن سوژه شما حرکت نمی کند، به سرعت شاتر خود توجه جدی داشته باشید. برای فریز کردن حرکت مردم، به سرعت شاتر سریع نیاز دارید. من ترجیح می دهم از 1/250 در سایه و 1/400 یا 1/500 در نور مستقیم خورشید استفاده کنم. در شرایط تاریک تر به سراغ 1/160 و گاهی 1/125 می روم.

حال تصور کنید که می خواهید تا حد ممکن، عمق صحنه را از دوربین خود بیرون بکشید. روش ایده آل برای تنظیم دوربین برای رسیدن به این هدف چیست؟ اولین کاری که باید انجام شود تنظیم آیزو است. نباید از بالا بردن آیزو خود به اعداد زیاد، هراس داشته باشید. دانه (نویز) در اینجا خوب است. دوربین خود را امتحان کنید تا ببینید در آیزو های بالا، بر روی مانیتور و در چاپ هایی با اندازه های مختلف، چگونه به نظر می رسد. با دوربین های جدیدتر، به راحتی می توانید به ایزو 1600 ، 3200، 6400 و حتی برای برخی، به عددهای بالاتر برسید.

با داشتن یک دوربین دیجیتالی پیشرفته، معمولاً آیزو دوربینم را در نور آفتاب، بر روی 400، سایه روشن 800، سایه تاریک 1600، غروب 3200 و شب هنگام 6400 تنظیم می کنم. با دوربین های دیجیتالی معمولی تر احتمالاً محدودتر می شوم، بنابراین 3200 در شب، 1600 در غروب و تا آخر…

دلیل آیزو بالاتر این است که به شما این امکان را می دهد که سرعت شاتر بالایی برای فریز کردن حرکت داشته باشید، و همچنین دیافراگم کوچکتر ( با عدد بالاتر مانند اف/8 یا اف/11 ) داشته باشید، به طوری که به اندازه عمق موجود در صحنه عکسبرداری برسید.

سرانجام، دوربینم را روی حالت اولویت شاتر قرار می دهم. شما می توانید در حالت منوال ( دستی ) عکاسی کنید، اما من اولویت شاتر را ترجیح می دهم زیرا اغلب شما یک لحظه در نور خورشید شات می زنید، و لحظه ای دیگر در سایه، بنابراین تنظیمات لازم کاملاً متفاوت خواهد بود. من ترجیح می دهم هر بار که سرم را می چرخانم، مجبور به تغییر تنظیمات خود نباشم. در شرایط روشنایی مداوم، در داخل خانه یا در شب، به حالت دستی می روم و برای عکس هایی که می خواهم عمق بسیار کمی داشته باشد، با اولویت دیافراگم با عدد کم (مثل اف/2.8) شات می زنم، و آیزو بسیار پایین تری را انتخاب می کنم.